(23)

Er lopen in dit land twee kinderen rond met diepe krassen in hun ziel. Zaterdag worden ze misschien over de grens gezet, want het systeem heeft gelijk. Een bestel dat zelf niet de luxe van een ziel kent, heeft altijd gelijk. Het is destijds met alleen maar goede bedoelingen opgezet, maar in zijn uitwerking is het soms wreed, kinderziel beschadigend wreed.

Ergens, ver weg, is er een moeder. Ooit had zij een belang. Ze wilde een beter leven en dat wilde ze niet daar, maar hier. Dat mag, daar is niets mis mee. Maar het stelsel van wetten en regels werkte niet mee en weigerde. De vrouw zag een manier om het systeem open te breken, ze gebruikte daarbij haar kinderen als koevoet. Wist ze niet dat een koevoet ook kapot kan? Vast wel, ze was ongewenst, maar niet onnozel.

Ze werd omringd door hulpverleners, ijverige, welmenende mensen die niet veel goeds dachten over het bestel. Zij adviseerden de moeder en wezen haar de weg in het woud van procedures. Samen met de steeds verder ontsporende ouder praatten zij in op de kinderen en zaaiden angst. Zagen die hulpverleners niet hoe hun woorden en daden zich een weg vraten door het welzijn van een kleine jongen en zijn zusje? Natuurlijk wel, ze gebruikten de schade die ze aanrichtten juist als wapen om hun gelijk te halen, hun triomfantelijke en wrede gelijk.

De wetten rondom het asielbeleid moeten worden veranderd, zo snel mogelijk. Weerloze jeugd mag niet worden blootgesteld aan de terreur van een goedbedoelende omgeving. Het systeem deugt niet, dat is waar, maar is dat genoeg reden om de geest van kinderen te beschadigen? Ik noem dat kindermishandeling. Volgens mij heeft dit land wetten tegen zo’n zwaar vergrijp.

Afbeelding: Carel Adlph Lion Cachet. https://www.rijksmuseum.nl/nl/zoeken/objecten?q=kinderen&p=2&ps=12&st=Objects&ii=5#/RP-T-1969-745-11(R),17