er is toch liefde?

jazeker, er is liefde

maar er zijn ook jaren

we zijn niet langer alleen

het moe klimt op en

reikt naar vermoeidheid

pijn stapelt frustratie

ouderdom hompt zijn

kreun langs mij heen

ik was stuimig

tot ik niets meer zijn kon

nu haak ik nauwelijks

naar het oude bestaan

soms dringt mijn bloed

dan drukt er een ritme

tijd rekt zich dun en

verkreupelt zijn been

rust wandelt voort

in achteruitgang

hopeloosheid dempt en

vervangt het elan

rest er dan niets meer

van vochtige dagen?

jawel, de verte knispert

nog steeds van liefde maar

ze kraakt voorzichtig want

we zijn niet meer alleen

Afbeelding: ‘La Vieillesse 4 Age’, mezzotint en gravure, Cornelis Dusart, <1705, Rijksmuseum, http://hdl.handle.net/10934/RM0001.COLLECT.43458  

 © 2018 Paul Christiaan Smis