Het was bloedheet en donker. Wat me destijds bezielde, weet ik niet. Ik was in paniek. Trappen en worstelen, het hielp allemaal niets.  Ik zat ergens opgesloten en ik miste de tegenwoordigheid van geest om de uitgang te vinden. De vochtige benauwdheid maakte ademen onmogelijk. De wanden kwamen op mij af.

Ik was niet alleen. Zij was overal. Ik kon haar horen gillen en schreeuwen, zij het dan op een afstand.

Toen kwam het mes. Ik voelde geen pijn, maar kou trok door mijn lichaam. Ik kromp ineen voor het verblindend licht.

Iemand riep: ‘Het is een jongen!’

 Afbeelding: https://www.ondertussen.nl/wordpress/wp-content/uploads/2016/11/ogen-gifpreview.jpg

© 2017 Paul Christiaan Smis