ik sta op een stoel in de luchtstroom 

kou drukt op mijn oogballen en oren 

staand op de stoel zie ik de lucht niet 

ze tintelt problemen en die horen 

mij nauwelijks maar vinden me toch wel 

omdat ik hoog sta, stijf, en de stoel niet bukt 

iemand staat op een stoel, ik ben de luchtstroom 

ik drapeer mijzelf rond de ogen die problemen 

ontkennen, aandringend fluister ik me omhoog 

niets ziend, alleen tastende woorden voor wie 

op een stoel klimt en geen vloed de vloed laat,

die niet vlucht niet knakt maar terugdrukt 

Afbeelding: ‘Stoel’, kersenhout, anoniem, <1751, Rijksmuseum, http://hdl.handle.net/10934/RM0001.COLLECT.64143

  © 2017 Paul Christiaan Smis