De wasmachine is stuk. Je moet een nieuwe hebben. Je kiest een winkel, waarvan je zeker weet dat het de meest onbetrouwbare tent in de buurt is. Achter de toonbank staat een stropdas, aan wie je meteen ziet, dat hij niet in zijn eerste leugen is gestikt.

“Deze wasmachine moet u hebben.” fleemt het gladjanushoofd, "Dit is een heel goede; ik sta er persoonlijk voor in.”

Het vreemde is, dat je direct ziet dat hij je niet een wasmachine aansmeert, maar een koffiezetapparaat. Je bent niet zwakbegaafd of anderszins geestelijk gehandicapt. Je ziet dat die man staat te liegen. Toch koop je het koffiezetapparaat en je betaalt de prijs van een wasmachine. Sterker nog, jullie doen allebei alsof je zojuist een wasmachine hebt gekocht. Thuis aangekomen blijkt het ding geen was te kunnen draaien en, sterker nog, ook geen koffie te kunnen zetten.

Wat ga je doen, richt je een actiegroep op?

Zeg het maar eerlijk, je vindt dit een vreemd stukje. Onverantwoordelijk gedrag van de winkelier, compleet idioot gedrag van de klant, van jou dus. "Zo doe ik niet," denk je. Nee? Zet dan nu de televisie eens aan en zoek even naar een uitzending over politiek. Zie je die winkelier, in de rol van bewindspersoon of partijleider, achter een microfoon staan? Zie je jezelf, in de persoon van de parlementariër, journalist of kiezer, in de kou en voor gek staan?

Wat mankeert ons toch? Een politiekeling staat tegen ons te liegen dat hij barst. Hij beseft dat wij weten dat hij liegt. Ook realiseert hij zich dat het “not done” is hardop te zeggen: “Jokkebrok, die u bent!” Dus hij wordt niet aan zijn stropdas van zijn katheder gesleurd en in de diepste kerker geworpen. Zijn mond wordt niet, veertien dagen lang, met groene zeep uitgewassen. Nee, hij mag rustig zijn betoog afmaken. Hij kan daarna glimlachend naar huis gaan en morgen mag hij ons nieuwe onzin verkopen. En wij worden niet kwaad.

Wat ga je nou doen? Richt je een toch actiegroep op?

Op een ander stemmen helpt niet. Anderen liegen net zo hard. En wij, de klanten, blijven net zo hard doen of onze neus bloedt. Politici deugen niet. Echt niet! Dat kan ik weten. Ik heb zelf, een jaar lang, in het lokaal bestuur van een landelijke partij gezeten en geloof mij, ik deug niet.

Wat dit land nodig heeft is niet zozeer een andere politieke koers. Een andere cultúúr is wat we kunnen gebruiken. Een cultuur waarin het niet normaal is dat iemand liegt. Een samenleving waarin wij, de kiezende klanten, niet meer goedmoedig doen alsof we die leugens maar gewoon accepteren. Dus we slepen die idioot wél van zijn spreekstoel. We gooien hem wél in de kerker. We schrobben zijn leugenachtige glimlach, totdat we het gladjanus-vernis eraf hebben geboend. En daarna mag hij natuurlijk nooit meer terugkomen, in welk openbaar ambt dan ook.

Weet je wat? We richten voor dát doel een actiegroep op.

En dat koffiezetapparaat, dat brengen we terug naar de winkel. Is die vent nou helemaal!

© 2016 Paul Christiaan Smis