(15)

Het voelt onnatuurlijk en bizar, maar zelfs als je kind in het ziekenhuis ligt, gaat alles daarbuiten gewoon door. Ik was destijds net van werkgever veranderd. Op mijn nieuwe plek trof ik een afdeling aan die volledig op zijn kont lag. De bedoeling was dat ik de medewerkers zou vervullen met nieuw elan en dat, door mijn inspanning, die tent weer zou draaien als een tierelier. Op ieder ander moment een mooie opdracht.

Hoe ik het gedaan heb, weet ik niet meer precies. Ik zal me tijdens kantoortijden wel volledig hebben afgesloten voor ‘het ziekenhuis’, na vijven leefde ik naast het bed van mijn zoon. Ik heb maandenlang maar weinig aandacht kunnen besteden aan de andere kinderen en aan mijn vrouw. Daar moeten ze beslist last van hebben gehad.

Maar kijk toch eens, vier maanden later was mijn zoon weer thuis en op mijn werk draaide de afdeling als die zo gewenste tierelier. Ik was blij, dankbaar en trots. Ik dacht dat ik de hele wereld aankon. Had ik dat in de afgelopen maanden niet bewezen?

Enthousiast begon ik aan een postdoc Informatie- en Documentmanagement aan de Erasmus Universiteit. Ik werkte, ik studeerde, ik had een gezin met drie kinderen. Die postdoc heb ik netjes afgerond. Daarna dacht ik nog wel even een bul in bedrijfskunde te kunnen halen. Men moet de goden niet verzoeken, binnen een half jaar stortte ik in. Plotseling lukte niets meer. Ik zat voor de volgende knik.