Haar alt
‘Kun je nou zelfs mét een gps in je hand niet eens de weg wijzen!’
Mocht ik vloeken? Mocht ik tieren? Ja, tegen de wereld, maar niet tegen haar. Het maakte haar verdrietig, maar ik deed het toch… een beetje. Nou ja… eigenlijk heel erg en onuitstaanbaar.
Op de bijrijdersstoel bleef het even stil. Ik hoorde haar diep inademen. Dapper draaide ze haar gezicht naar mij en glimlachte.
‘Zullen we even overnieuw beginnen?’
Zeg maar eens ‘nee’ tegen een empathische alt.
© 2017 Paul Christiaan Smis
Deel deze pagina