Molm

de kantoorstoel rijdt niet meer

het bureau glimt van oude vlekken

vierkant wacht een stofrijk scherm

wielen slepen, vastgelopen

in lief pluisrafelig kattenhaar

zo’n wezen heeft ooit naast de muis gelegen

bekleding stinkt als een kadaver

herinnering meurt van het matte pluche

moet je maar niet aan een zitting ruiken

de toetsen zijn door tijd verkruimeld

brokkelbotten voor een klamme kuil

en jij bent door je tekst vergeten

het manuscript ligt in de regen

verwaaiend op een koude steen

de wind leest voor en molme woorden

graaien mis naar wie niet leest

Afbeelding: ‘Molm’, aquarel en inkt, Ruth Manenschijn, 2020, https://www.instagram.com/ateliermanenschijn/

Deel deze pagina