In september verschijnt mijn dichtbundel Kameel naar het oosten. Het is mijn eersteling, maar eigenlijk had het al mijn ‘zoveelsteling’ kunnen zijn. Vierendertig jaar geleden kreeg ik een uitgever al zo gek dat hij een bundel met mijn gedichten wilde vullen. In dezelfde tijd deed ik mee met een gedichtenwedstrijd van het weekblad Viva. Een meidenblad werd destijds niet helemaal au sérieux genomen. Viva bestond nog niet zo lang en haar genre moest zich nog bewijzen in drukletterland.

Viva plaatste mijn liefdesgedicht. Nu denk je misschien ‘Goh, wat leuk voor je.’ Ik vond het ook leuk, maar ‘mijn’ uitgever trok meteen de stekker eruit. Hij wilde kennelijk niets van doen hebben met een dichter die zich verlaagde tot zulke eh... tja.

Ik heb wel gevoel voor humor, maar hier kon ik niet om lachen. Ik begreep er echt niets van. Voor mij is een gedicht goed als het je iets doet. Of het literair is zal me worst wezen. Hoe het ook zij, ik heb daarna lang gewacht voor ik weer met een uitgever in zee ging.

Wel werden mijn gedichten en babbeltjes gepubliceerd in het Amsterdamse weekblad SC. Dat was een mooie periodiek waarin schrijvers lekker konden experimenteren. Ach ja, de tijd van stencils, nietjes en de copyrette op de Parnassusweg.

Gisteren stond er een stukje over mij in het Alphens Nieuwsblad. Leuk is dat en tegelijk ook vreemd. Het is net alsof het over iemand anders gaat. Weet je waar het op lijkt? Op je eigen stem terughoren via de radio. Dat overkwam me trouwens vorige week nog. Ik las gedichten voor in het programma Dichters A Life, bij Radio Heerhugowaard. Man, wat heb ik een eigenaardige stem!

Dat wist ik eigenlijk wel, hoor. Bijna veertig jaar geleden stond ik mijn gedichten voor te dragen in het Funtheater in Amsterdam. Dat werd gefilmd. Toen ik de voordracht terugzag, vond ik mezelf raar in het kwadraat.

Ik schreef veel in die tijd, gedichten, babbeltjes en verhalen. Het ging gemakkelijk, de woorden vloeiden zomaar uit mijn pen. Het feit dat ik verliefd, dronken of beide was, zal wel enorm hebben geholpen. De combinatie ‘drank en dames’ bleek echter moeilijk vol te houden. Op een dag donderde mijn hele privéleven in elkaar, ik stopte met mijn studie Nederlands en ik zette geen letter meer op papier.

Goed, alcohol en aanhankelijkheid gingen dus niet samen, maar dronken en depressief vormden een samenstel van krachten dat mij voor langere tijd betoverde. Zwaarmoedig worstelde ik mij langs een trage knik.

Jazeker, er zit een knik in mijn pen. Overigens niet alleen daarin. Er zit ook een knik in mijn geest, in mijn lichaam, in mijn sociale leven en in mijn bestaan als schrijver. Ik ben een geknikt mens.

Geknikt of niet, ik ben wel bezig met werken aan drie boeken tegelijk. In juni verschijnt mijn Middeleeuwenbundel, in september komt de dichtbundel Kameel naar het oosten uit en ik werk hard aan een novelle die volgend jaar het licht moet zien. In gedachten ben ik zelfs bezig met een raamvertelling die bestemd is voor het jaar 2021 of daaromtrent.

Is dat niet wat veel voor iemand van mijn leeftijd? Ja natuurlijk is dat veel. ‘Veel’ is eigenlijk niet eens het goede woord, ‘belachelijk’ komt meer in de buurt. Vanwaar die plotselinge geldingsdrang? Decennialang publiceerde ik nauwelijks iets en nu komt ineens deze lawine aan letterijver.

Misschien is dat het wel. Ik heb altijd al verhalen de wereld in willen sturen. Gefronste wenkbrauwen wilde ik zien of glimlachjes bij mijn absurdistische gedichten. Maar het kwam er nooit van. Ik wist de weg niet en ik vroeg de weg niet. Ik was te veel bezig met leven en overleven. Schrijven leek een bijzaak voor iemand met een druk gezin, een gezondheid vretende baan en daarnaast een eeuwigdurende studie.

Eerst moest ik voorbij de knik.